Is het echt al 11 jaar geleden?
Ja, echt.
Al 11 jaar dat jij er niet meer bent, ongelofelijk.
Er is zoveel gebeurd in die tijd, en jij weet daar helemaal niks van… of wel?
Soms denk ik namelijk van wel.
Sommige dingen lijken jouw werk wel, hoewel dat niet kan natuurlijk… of wel?
11 jaar al, en eerlijk… er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk.
Je was als een tweede moeder voor mij.
Ik laat vaak nog een traan voor jou, zoals nu bijvoorbeeld.
Ik mis je zo.
Zou je trots zijn op mij? Ik denk het wel, ik heb het goed gedaan.
Ik ben nog steeds bij de man die jij nog hebt gekend, al bijna 16 jaar.
Jij vond het een goede man. En hij vond jou een geweldige vrouw.
We gaan hier niet idealiseren, iedereen heeft zijn kleine kantjes en jij ook, maar dat is niet erg.
Zoals je die laatste maanden van je leven niemand meer wou zien, alleen je kinderen nog. Het brak mijn hart dat ik niet bij je kon zijn, maar ik begrijp het. Ik begrijp het echt.
Je was zo mooi en zo trots.
En zo breekbaar.
Toen.
En zo niet meer hier.
Nu.
Het gaat me goed nu hoor, al leek het even van niet.
Die kleine kleuter van me is ondertussen al 15 jaar en gaat poolen op café, net zijn mama vroeger.
Er is een nieuwe kleuter bij, een meisje. Dat zou je ook wel leuk gevonden hebben.
Ik mis je zo.
Ik heb je lieveheersbeestjes fetisj overgenomen, ik hoop dat je dat niet erg vindt?
Toen je stierf, kreeg ik je gouden kettinkje met het klavertje vier en het lieveheersbeestje erop. Nu, 11 jaar later, heb ik het nog niet 1 keer aangehad.
Dat gaat niet, het is jouw ketting.
Maar elk lieveheersbeestje doet me aan jou denken.
Toen je 1 jaar gestorven was, ging ik je graf bezoeken, of tenminste de strooiweide waar je wegwaaide.
Weet je wat er toen gebeurde? Er vloog een lieveheersbeestje recht naar me toe en het ging op mijn arm zitten. En toen vloog het weg en kwam het meteen weer terug. Natuurlijk weet je dat. Dat was jij.
Toch?
Het is echt al 11 jaar geleden, maar ik zal je nooit vergeten.
R.I.P. mijn lieve Bon
Ladybird on a sabbatical 
Zo echt. Zo puur. Zo jij. Ik geloof dat ze bij je is elke dag. Dat jij aan haar denkt maakt juist dat ze dichtbij kan zijn want er is meer dan ruimte voor in je hart. Dat je haar mist begrijp ik zeer, dat je verdrietig erom bent ook maar ik hoop/weet dat je verdrietige hart zich ook vult met hoop want hoop doet leven. En leven schept als vanzelf weer nieuwe hoop en nieuwe deuren en pimpampeloentjes die je te pas en te onpas bezoeken als herinnering en teken dat zij er is.. *knuf*
Dat is zo, bedankt!
What can I say…dat ik het begrijp…iemand moeten missen,dag in dag uit. Een speciaal iemand waarvan je zo graag wilde dat ie je kinderen kon zien, dat je je leven een beetje kon delen…het is mij niet onbekend. Helaas. Wel fijn dat je je verdriet zo even vastneemt en het toelaat. Ze was vast wel een traantje waard, zelfs na 11 jaar. x
Ja dat is ze, meer dan 1 traantje zelfs 🙂 bedankt xxx
Ik zag ‘ladybird’ en dacht oh fijn nog eens een schrijfsel … Dat is lang geleden want je schrijft zo leuk, en altijd met een fijne kwinkslag … Maar je verdriet en gemis zijn zo herkenbaar. Ze is zeker en vast trots op je, op je gezin, op wat je hebt bereikt, op wie je nu bent geworden! Het is fijn om een herkenning te hebben. Jij je lieveheersbeestje ik mijn vlindertje … Niet eender welk!
Hier in Italië vliegen er honderden, allemaal witte, bruine, oranje … Overal!!! Alleen dat ene kleine blauwe aan ons huisje bracht tranen in mijn ogen … Dat was mijn herkenning!
Veel sterkte maar ook veel fijne herinneringen xxx
Merci Linda, en ik zal binnenkort wel nog eens met die kwinkslag in de pen duiken 😉